Ω κορυφαία εσύ του χορικού
του τραγικού Ηπειρώτισσα μοιρολογίστρα,
τεχνίτρα εσύ των οίστρων του καημού,
των άραχλων θανάτων τραγουδίστρα.

Τραβούσες τη μαντίλα χαμηλά
και στην ποδιά σου σταύρωνες τα χέρια.
Κι ήταν τα μοιρολόγια τα πνιχτά
φαρμακερά και δίκοπα μαχαίρια.

Τα `παιρνες πρώτη σε σκοπό βαρύ.
— Σαν μαύρο πέλαγο η καρδιά αφρισμένο. —
Κι ακολουθούσαν όλες συνοδειά πικρή.
"Μήλο μου και κυδώνι μου μαραμένο."

Τα ταίριαζες με σμίλεμα σοφό.
Μαστόρισσα στου στίχου τον αχάτη.
Άλλον δεν είδα στίχο πιο μεστό
και δάκρυ πιο πικρό σ’ ανθρώπου μάτι.

Αν ήσουνα γυναίκα κι αδερφή
σκοτείνιαζε το φως στο μαύρο σπίτι.
Κι αν ήσουν μάνα, αλί και τρισαλί
ράγιζες και της πέτρας το γρανίτη.

Δεν είχε ο πόνος πιο ψηλή κορφή
και φλόγα πιο τρανή βαθιά ν’ ανάβει.
Στην τραγωδία των χάρων τη θλιβή
την τραγική ξεπέρναγες Εκάβη.

Δεν είχε ο χάρος πιο σκληρή μορφή
όλη τη μοίρα της ζωής να ορίζει.
Τον ύψωνες μ’ ολόγυμνο σπαθί
να στέκεται τραχύς καθώς τ’ αξίζει.