Τζάμια φιμέ, μάτια φιμέ
κλειστή καρδιά, κάμπριο ουρανός
φόβος απόρριψης κρυμμένος σε φιμέ μαντίλες
ν’ αντισταθμίζεται
από ηχεία ξεδιάντροπα ανοιχτά στη διαπασών
μιας μουσικής άμουσης.
Το χέρι στην ταχύτητα
τ’ άλλο έξω ν’ αερίζονται
υδρατμοί φτηνιάρικης κολόνιας
(πώς να δηλώσει την κλειστοφοβική του άνεση;)
Κι όσο το μυώδες κορμί πολεμά να προβάλει
με το αναγκαίο προς το «ιν» ζην εφαρμοστό τζιν
σε αγωνιωδώς μυστηριώδη τρίγωνα βερμούδων
στον ασφυκτικό καβάλο
τόσο συγκαλύπτει ιδρωμένος την αμηχανία του.

Φιγουράροντας με σαματά
βροντώντας τα νεόπλουτα ηχεία του
μεσάνυχτα και μεσημέρι
φλερτάρει με την επιδειξιμανία του μοντέρνου
πασχίζει την αναγνώριση του πρωτευουσιάνου
νομίζει πως την αύρα του κοσμοπολίτη ανεμίζει
κάθε που στον ενοχλημένο περίγυρο συντρίβεται
αλαλάζοντας
την επιδεικτική του χωριατιά.