Ένα σπουργίτι στην ξερή μου γλάστρα
και η γυναίκα έρημη πίσω απ’ το χνώτο της
στο απέναντι μπαλκόνι
παράθυρα κλειστά και παγωμένο χώμα
γυμνό σκοτάδι από ψηλά στα τζάμια
χειμώνας άτεγκτος
που δεν παρηγορεί, δεν ψεύδεται
κόσμος της τίγρης, κόσμος του χαμού
πόνος από τον ουρανό ως την άσφαλτο
και θάνατος
θάνατος που χορεύει στο κενό
και στροβιλίζεται
ποιος ζωγραφίζει θαύματα πάνω στους τάφους
ποιος είναι εκείνος
που μας δίδαξε όλες τις ερωτήσεις
και καμία απάντηση
σαν έντομα ποιος στις σελίδες καρφωμένους
μας περιεργάζεται
κόσμος της τίγρης, κόσμος του χαμού
όρθια δέντρα και τυφλά βήματα στο πλακόστρωτο
ριπές ανέμου
φώτα που ανάβουν δω κι εκεί στη γειτονιά
απορημένα
ψυχές μέσα στο δέος της νύχτας
που ονειρεύονται.