Πέρασα τη μισή μου ζωή στα νοσοκομεία
δείχνοντας φλέβες, μιλώντας για φόβο
κι έχω την αίσθηση
πως οι γιατροί
ήξεραν κάτι παραπάνω,
μα δεν το αποκάλυπταν.
Το διάβαζα στις ετικέτες των ορών,
το ψιθύριζαν στο αυτί των νοσοκόμων,
οι καθαρίστριες το έτριβαν χλωρίνη.
Πάντα οι διάδρομοι γυάλιζαν
από ένα νυσταγμένο φως
κι εγώ απαγορευόταν να καπνίσω
και να πιω καφέ.

Μόνο σε κάτι τουαλέτες κοινές
τράβαγα τη βελόνα
και άφηνα το αίμα
να σταλάξει στις ακαθαρσίες.

Το θέαμα τις νύχτες μού ξόρκιζαν
με υπνωτικά,
όταν ο διπλανός βογκούσε
απ΄τα βάθη του στήθους του
και η νυκτερινή ούρλιαζε στη γραμμή
για κάποιο επείγον.