Με δυο γραμμές θαλασσινές
Αλιστικές σαν άσματα
Και άλλες δύο στεριανές
Από πηλό κατάπηλο
Διάτρητο από θυμάρι και δυόσμο
Το Άχρωμο να φτάνεις τόσο
Και τόσο το Σχήμα της Σάρκας
Το Υπερελληνικό
Κι ωστόσο στο γαλάζιο αμετάστρεπτα ορκισμένο
Που σαβανώνεται μ’ αυτό
Να στήνεις περιβόλι ορθάνοιχτο
Σαν τρύπα που το Χάος συγκρατεί
Πάμφτωχη στα μάτια δεινοσαύρων
Και στων Απλών τ’ αυτιά
Ιστιοφορία τρισάλμυρη
Ώστε κι ο Ιάπων να βλέπει τη γιαγιά του ολοζώντανη
Και τα νεφρά του διαυγή να `ναι
Στα χέρια του σαν άρπες
Και να μιλά ελληνικά γράφοντας Χιραγάνα
Είναι αλήθεια θαύμα μέγα !

Μα ιδές ! Τοπίο έχουν τα θαύματα.
Και το τοπίο ανθρώπους.
Οι ανομάτιστοι αυτοί που γίνανε Τοπίο
Οι ακατάστιχοι
Δέρμα πανί
Δέρμα φτερό
Δέρμα λιοκούκουτσο
Κροκάλα
Νύχτες πανάρχαιες
Που φτιάχτηκαν με υλικά της γης τους
Όταν τ’ αφήσανε πολύ βαθιά τους ν’ αλωνίζουν !

Να πώς κερδίζονται οι γραμμές και δένεται ο Κόσμος.