Κι όπως, έπλεε μακριά, φώτα πολύχρωμα, το `Κύκνος',
κανένας δε σκεφτόταν το φιλάργυρο, αχερούσιο βαρκάρη,
ωραίες, είχε κυρίες ο χορός, στη σάλα, συνεπάρει
δικός μας, στα σκαλιά βαθύς και μεμβρανώδης, ο ύπνος.

Σήμερα, πολιοί, τα τρία του βίου μας τέταρτα διανύσαμε
και, πλέον, για τα δελφίνια στην πλώρη, δεν κοιτάζουμε
Διαβάσαμε τον Καρυωτάκη και το καταφύγιο που μισήσαμε
έγινε η Ποίηση.Και πεφταστέρια όταν ψηλά ρεμβάζουμε.

Οι κυρίες και οι κύριοι, έχουνε, πλέον, αποδημήσει

με τη βαρκούλα που υπομονετικά περίμενε στο βάθος.
Το `Κύκνος’ μοναχά, σε κάποια ενύπνιά μας , τα φώτα
ανάβει και πλέει μοναχικό, χωρίς της μουσικής το πάθος
και κει, στην άκρη του ορίζοντα τη σκοτεινή, χάνεται όπως πρώτα,

χωρίς τραγούδια και χορούς, τραβάει ωραίο και σβήνει προς στη Δύση.