Λάμπουν ακόμα χρυσαφένια τα μαλλιά
γαλάζιο κι αξεθώριαστο φέγγει το μάτι
το στήθος σφριγηλό φουσκώνει πάνω απ’ την καρδιά
και τα λαγόνια ακούραστα καλούν κι άλλο αναβάτη

πολλές ακόμα, ναι, της μέλλονται χαρές
πόνους, και πόσους, έχει να γνωρίσει
θα μισηθεί, θ’ αγαπηθεί από ψυχές
μα πια κανείς δε θα την τραγουδήσει.