Εσύ παρακολουθείς, ευγενής, σταθερά απόμακρος βέβαια.
Με κάτι μισόλογα ξαναζεσταίνεις την προσευχή σου.

Τα χέρια, τα `χεις κι αυτά ταγμένα
σταυρωμένα τάχα ευλαβικά πάνω στο δασύτριχο στήθος σου.
Να ένιωθες λίγο -
ίσως, δε θα μαγάριζες την προσευχή σου
κρατώντας τέτοιου τύπου αποστάσεις.

Περίεργο, όμως, κι αυτές οι φιλίες έχουν τρόπο
υπόγεια συνεχίζουν να σου προσφέρουν μέχρι τέλους
μια εξαίσια προοπτική αρμονίας- που έχουν στα οστά τους.
θυμιάτισε μη διστάζεις
καινούριο ρίγος σε διαπερνά

Όταν είσαι πέτρα παγερός δίπλα μου,
θυμάμαι την κουβέντα του μάστορα βορειοηπειρώτη
να μάθεις να μη φοβάσαι, να μη λυπάσαι την πέτρα,
όσο τη σπας, αυτή ομορφαίνει,
Αφού έμπλεξα μαζί σου, θα τη μάθω την τέχνη,
θα τα βρω τα νερά σου
θα λάμψουμε!
στο ποίημα "Θα μάθω την τέχνη".

"χαλασμένοι δρόμοι, χορεύουν τον άνθρωπό μου
μέσα στα λασπόνερά τους
όταν γυρίζει με το μηχανακι απ’ τη δουλειά"

Να μίκραινα τόσο,
ένα μυρμήγκι να γινόμουνα
να είχα τη φωλιά μου στο σώμα
να έσκαβα μέσα στη σιωπή
και μόνο πάνω στον τελευταίο πυρετό
να έπαιρνα μιαν ανάσα,
κάτω απ’ τον ίσκιο ενός χαμομηλιού Σου".