Τι χαρά στην παιδική χαρά
να ξαμολώ τα παραπαίδια μου!

Καμαρώνω σαν
Στην τραμπάλα ισορροπούν οι αντιφάσεις μου
Στην κούνια πάνω κάτω οι σεμνές φιλοδοξίες
Στο γύρω-γύρω όλοι τρικυμία εν κρανίω
Στην τσουλήθρα οι εκπτώσεις μου.

Κάτι γιαγιάκες, κάποτε, μ’ εγγόνες αγιοσύνες
που απορούν πώς γίνεται να `ν’ όλα τους δικά μου
άγρια μ’ επιπλήττουν που τηρώ
λεπτές ισορροπίες λεπρές.

Καθόλου δεν πτοούμαι.
Όλα τα παραπαίδια μου
για μένα είναι παιδιά μου.