Γνωρίσαμε την έξαψη στην αγκαλιά των εραστών
Χαρήκαμε το ρούχο φορώντας του αδέκαστου θανάτου
Κάποτε γινόμασταν άμορφα και παθιασμένα αγάλματα
Τα μάτια τότε θύμιζαν αίθουσα αναμονής
Ενώ ο χρόνος τοιχοκολλούσε τις ασχήμιες των ανθρώπων
Ζητώντας κι άλλα δανεικά
Από το τίποτα, το ποτέ και το καθόλου.
Αφοσιωμένοι σ’ έναν δίχως τέλος πόλεμο
Χρωματίζαμε με ολόφρεσκα πέταλα
Το ως τώρα λευκό ποινολόγιο.