Η μνήμη μου σ’ ακολουθεί
σε μουσκεμένα υπόστεγα
στη νύχτα των δρόμων που δε σκουπίστηκαν ποτέ:
εικόνα που αποφεύγουν οι άνθρωποι
και τα σκυλιά
σκάβω σκάβω στο παρελθόν
που έπαιζα με τον κίνδυνο χαμογελώντας
σχεδόν ξεδιάντροπα
αναζητώντας την αγάπη σου στα λόγια
ανοίγοντας το κορμί σε κατά συρροή παραβιάσεις
εξαιτίας μιας αχόρταγης στέρησης
να πιω απ’ τα χείλη σου καρδιά
ασταμάτητα
ώσπου να με ναρκώσει ο πυρετός της ανάσας σου
και πάλι να κουλουριαστώ ευτυχισμένη
σε ύπνο
που δε θα διαρκούσε μόνο μια βραδιά
ποιο ήταν το όνειρό σου;
ποιο δρόμο είχες χάσει εσύ;
δεν έφτασες ποτέ στη συνάντηση
που είχα αγοράσει ειδικά ένα κόκκινο φόρεμα
κι ύστερα το έχασα όπως και σένα
χωρίς να ξέρω πού.