Δὲ θαυμάζει ὁ λογισμός μου
ἂν μιὰ τράπεζα ἠμπορεῖ
δραγομάνος τ’ ἄλλου κόσμου
ἐξαιτίας σου νὰ γενῇ·

ἂν ὁλόκληρη κινιέται,
καί, μὲ χτύπους μετρητούς,
τὴν ἀκούω ν’ ἀπολογιέται
γιὰ τοὺς ἄφωνους νεκρούς.

Νὰ σκιρτάῃ καὶ νὰ σοῦ κρένῃ
μὴ δὲν εἶναι φυσικό,
ὅταν τέτοιο τὴ θερμαίνῃ
τέτοιο χέρι ἀγγελικό;

Ὦ, ξανθή μου, ἂν ὀμπροστά σου
ζοῦν καὶ τ’ ἄψυχα κορμιά,
τὸ τι αἰσθάνομαι στοχάσου,
ὅταν μὤρχεσαι κοντά!