Ξέρω να ζήσω,
ξέρω και πως να πεθάνω.
Τις νύχτες μ’ αστέρια γεμίζω τη ζωή
όπως ένα ποτήρι κρασί,
με ότι κάνει αυτήν
πιο όμορφη.

Διαβάζω τους Αρχαίους Έλληνες
και Λατίνους συγγραφείς,
ιδίως τα ποιήματα-
ναι , τα ποιήματα-
τα ελεγειακά
του Αλεξανδρινού Καλλίμαχου
και τα λυρικά
του Ρωμαίου Γάιου Πετρώνιου,
και σου ψιθυρίζω: "Σ’ αγαπώ"
ώσπου τα ηράνθεμα να μαραθούν,
οι ανεμώνες, τα ζουμπούλια,
οι ροζ βιολέτες - που σ’ άρεσαν
τόσο πολύ- να ξεραθούν
και το φως
να γίνει
- τελικά-
σκοτεινιά.

Τις νύχτες σου εκμυστηρεύομαι
τα μύχια όνειρά μου,
αν και δεν μπορείς
να τα καταλάβεις
όλα.