Είχε

κάτι από ήχο διαδήλωσης

η σταθερή κραυγή σου «κι άλλο! κι άλλο!»

μικρέ στην παραλία.

Σ’ έβλεπα ώρες, σε μαθαίναν πώς

να κολυμπάς, πώς να γεμίζεις

άμμο το κουβαδάκι σου, να ρίχνεις

βότσαλα στο νερό, ν’ ανοίγεις

μικρές λακκούβες και κανάλια, κι έτρεχες

ξαναμμένος και μπαινόβγαινες

στα ήσυχα νερά, κι ήσουν δεν ήσουν

δυο χρονών, χαιρόσουν τη θαλασσινή σου

εκπαίδευση, κάθε καινούργιο

παιχνίδι κι ένα ακόμα θαύμα

στη φρέσκια σου ζωή, και τώρα

σε τραβούσαν στοργικά οι γονείς

παλεύοντας να σε παρηγορήσουν, κι «είναι»

σου λέγαν «μεσημέρι πια και πρέπει

στο σπίτι να γυρίσουμε» και «φτάνει,

έπαιξες τόσες ώρες» σου θυμίζαν, και

«σώπα, θα ξανάρθουμε» σου τάζαν, μα εσύ

βρεγμένος μ’ αλμυρό νερό και δάκρυ

επέμενες στο δίκαιο αίτημά σου

πεισματικά διεκδικούσες το από καταβολής

του γένους των ανθρώπων μέγα

ζητούμενο: ποτέ

να μην τελειώνει αυτό

που μ’ όλη την ψυχή μας αγαπήσαμε, γιατί

να πρέπει να τελειώνει αυτό

που μ’ όλη την ψυχή μας αγαπήσαμε;



Και σε τραβούσαν στοργικά οι γονείς

και σου εξηγούσαν, κι άρχιζες

μικρέ μου, να μαθαίνεις, άρχιζε

σιγά σιγά η πιο μεγάλη

εκπαίδευση, αυτή που μας μαθαίνει

πως όλα –μα όλα– κάποτε τελειώνουν.