Και πάλι υπέβαλα στο άγνωστο τις πέντε αισθήσεις μου και την ψυχή μου, και έγινα δεκτός στην πρώτη τάξη του σύμπαντος σχολείου της αγάπης, τα τραύματά μου γράφοντας σαν όνομα στο εξώφυλλο της καθημερινής ζωής. είναι καλός για άνθρωπος, λένε οι δάσκαλοι μου με τον τρόπο τους, μια φλαμουριά που αγγίζει το μπαλκόνι μου, ένα γατί που περπατάει νωχελικά στον ήλιο, θά μάθει γρήγορα, όσα μπορείνα μάθει. κι εγώ επιμένω, αφού δεν έχω πού αλλού να πάω, μερόνυχτα εγκύπτω και λέω πως συνεχίζω τις σπουδές μου, σ’ αυτό το πρώτο και πιο δύσκολο σχολείο, απ’ το οποίο δεν προβλέπεται αποφοίτηση.