|
Στίχοι: Paul Celan
Μουσική: Αμελοποίητα
Δίχως πασχαλιές η κόμη του, η όψη σου από γυαλί καθρέφτη.
Από μάτι σε μάτι ταξιδεύει το σύννεφο, όπως τα Σόδομα προς
τη Βαβέλ:
σαν φύλλωμα τον πύργο αποψιλώνει και ξεσπάει στον
θκειαφένιο θάμνο επάνω την οργή του.
Ύστερα συσπάται μι’ αστραπή γύρω από το στόμα σου – το
βάραθρο εκείνο εκεί με του βιολιού τα λείψανα.
Με χιονόδοντα κρατάει κάποιος το δοξάρι: ω, πόσο πιο ωραία
το καλάμι ακουγότανε!
Αγαπημένη, κι εσύ `σαι το καλάμι κι εμείς οι άλλοι όλοι η βροχή·
κρασί απαράμιλλο το σώμα σου, και το ρουφάμε δέκα-δέκα·
βάρκα στα στάχυα η καρδιά σου ανάμεσα, και την δοιακίζουμε
να πάει στη νύχτα·
μια σταμνίτσα γαλάζιο, έτσι ανάλαφρη χορεύεις από πάνω μας,
κι εμείς κοιμόμαστε…
Απ’ το αντίσκηνο μπροστά συντάσσεται η κεντουρία, κι εμείς
σε κουβαλάμε ευωχούμενοι στο μνήμα.
Και στην κεραμοσκεπή του κόσμου κατρακυλάει τώρα πια το
σκληρό των ονείρων το τάληρο.
|
| | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | Δημοφιλία: - Αναγνώσεις: 477 Σχόλια: 0 Αφιερώσεις: 0
| | | | | | |
|