Η μνήμη με στηρίζει ακόμα, μιας και στις μέρες μας καμιά λέξη που λέγεται –
σ’ αυτή τη χώρα – δεν είναι η σωστή λέξη ή η λέξη που θέλεις ν’ ακούσεις.
Πρέπει να αρκείσαι σε ένα φανταστικό ήχο της αλήθειας της
και ν’ αφήσεις το σκύλο να την γαβγίσει. Σκέψου ότι και τα πουλιά
τρώγονται μεταξύ τους για ένα, δυο μέτρα χώρο πτήσης ...
Ανταλλάσσεις χειραψία και πιθανόν να σου αφαιρέσει το συναίσθημά σου –
ή το χειρότερο να βρεις ότι σου λείπει ένα δάκτυλο!
Η ποίηση είναι μια μαρτυρία που στηρίζει τους ισχυρισμούς μου
και γι’ αυτό της είμαι βαθιά ευγνώμων.

Σήμερα το πρωί Δευτέρα ξεκίνησα την εβδομάδα
παίρνοντας πάνω μου τις απελπισίες των ανθρώπων
που επινόησα. Ένας παρανοϊκός θα πείτε.
Και δε σας κατηγορώ. Σ’ αυτό το τελευταίο κεφάλαιο
της ζωής μου θέλω να νιώσω πώς αυτοί οι άνθρωποι
αισθάνονται στην προσποιητή απόγνωση, όπως εγώ στην επίπλαστη ελπίδα.