Με ένα δάκρυ στη φωνή
έλεγε ιστορίες για τον πόλεμο.
Αόρατος φυσούσε τα κλαδιά
και τα γονάτιζε.

Ειχ’ ένα σπίτι κίτρινο
και μάζευε τους πληγωμένους.
Σταχτί ποτάμι από κάτω έτρεχε,
λάσπη κατέβαινε στη θάλασσα
το αίμα.

Με γάζες σκέπαζε την ιστορία
έμεναν μαύρα στίγματα.

Τα βράδια, με μικρές κινήσεις
δάνειζε άστρα.

Έτσι περνούσε ο καιρός
και η ζωή του άστραφτε όνειρα
πουλιά ξεστρατισμένα
έτρωγαν στο κατώφλι του ψωμί

κι οι μοναχοί αυτού του κόσμου
άφηναν φιλοδώρημα στην πόρτα του
ένα στεφάνι φως·

άσβεστη προσευχή
μες στην ψυχή του.