Είδα στα υγρά σου μάτια
τον κόσμο μου να βρέχεται.
Σε ένα αντίο που γέμισε
την αρχή μου χωρίς εσένα.
Ποια σιωπή τώρα υπάρχει
που να ανέχεται
το σκοτάδι της δικής σου απουσίας;

Είδα στο τρεμάμενο χαμόγελό σου
τη νύχτα μου να σείεται
και ο αποχαιρετισμός να απομακρύνεται
μαζί με τις στιγμές μας.
Σε ποια φανάρια τώρα
θα φωτίζονται τα βράδια μου
που δε κρατάνε τα δικά σου αστέρια;

Είδα την απόφασή μου να στέκεται
δίπλα στην πραγματικότητα
που εξοστράκισε πρώτα εμένα.
Με ένα ερωτηματικό που αντιστέκεται
μήπως ναυάγησα τα όνειρα
της δίδυμης ψυχής μου.
Είδα τη μοναξιά μου να επανέρχεται
Δικτάτορας για να εξορίσει
της αύρας σου το άναρχο
που πριν ακόμα φύγεις είχε επαναστατήσει.

Από το μαύρο έδιωξα το κόκκινο
και με ποιο χρώμα θα στολιστώ μονάχη;
Που έναν πόλεμο ανέστησα
χωρίς να σ’ έχω σύμμαχό μου και προστάτη.

Είδα τα πάντα γύρω μου
να σκορπίζονται σε χίλιους δυο καθρέφτες
κι εσύ που με αντικατόπτριζες
τώρα να ξεμακραίνεις
και ένα θολό τοπίο έγινε
η μάχη της ζωής μου
που στους ατμούς γεννήθηκαν
δυσβάσταχτες αλήθειες.

Και μες στο βάρος της σιωπής
σκιστήκανε οι φλέβες
χωρίζοντας στα δυο την συντροφιά μας
που το αθάνατο στοχάστηκαν στον ήλιο
-στου δρεπανιού το ζήλο τώρα θερισμό προστάζω.

Κλέφτες, ψεύτες και δειλούς
με αίμα να τους πνίξω
τις πέτρες να βαφτίσω
και στο αιώνιο μάτια μου να σε συναντήσω.