Εδώ και μέρες χτυπά το τηλέφωνο.
Αν το σηκώσω, λέω, θα’ σαι εσύ.
Πάλι μ’ αυτή την τρελή ιστορία
για τα σημεία των καιρών
και για τα τέρατα.
Πάλι μ’ αυτό το ανυπόφορο τέλος,
πως πέθαναν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Δεν την αντέχω πια τη φαντασία σου.
Γι’ αυτό κάθομαι ασάλευτος στην καρέκλα
και κάνω πως κοιτάζω τη θάλασσα.
Γι’ αυτό αφήνω να μακραίνουν τα μαλλιά μου.

Σαν τα φτερά του πετεινού μες στα θεμέλια.