Μέσα στο φθινόπωρο
τ’ αγέρα που βουίζει
φτιάχνει ο Όλυμπος κελιά
των κλώνων μετερίζι.

Του κόσμου τα χιλιόφυλλα
στο δάσος στροβιλίζει
και τιθασεύει της βροχής
το βάρος που χρονίζει.

Με σθένος η απαίτηση
το χώμα διεμβολίζει
για την τροφή μιας άνοιξης
ανένδοτης που ελπίζει.

Να `χει τα μάτια ανοιχτά
τ’ αρώματα να στέλνει
σε κάθε βράχο απέριττο
που ακλόνητα ανασαίνει.