Χρόνια πολλά κατοικώ τόπους απελπισμένων.
Σειρές ατέλειωτες
φάλαγγες να γνέφουν
μπροστά στην ένοχη μνήμη

ν’ ανηφορίζουν
στα σοκάκια με τους νεκρούς φανοστάτες
ιππεύοντας τους λυγμούς
σκαρώνοντας λέξεις σ’ αρχαία ικριώματα

ψηφίδες μιας άγριας μελωδίας

να περνούν μες στις μαύρες φωτιές
στις μαύρες κηλίδες
να περνούν και να χάνονται στις θολωτές σιωπές

μη γυρεύοντας τίποτα
μη γυρεύοντας γουλιά
ούτε διπλώνοντας τη μέση
για το γρόσι.