Μοναχικά, λένε, διαβάζεται η ποίηση.
Ίσως γιατί έτσι, μέσα στη σχέση την προσωπική,
μακριά από τα πλήθη που αστόχαστα φλυαρούν,
οι λέξεις της σε βρίσκουν και στέκονται για λίγο
το άνοιγμα μιας χαραμάδας καρτερώντας,
να μπουν άνετα και νωχελικά,
μια που βρεθήκανε στο σπίτι τους.

Μόνο που χτες πάνω σε μια σελίδα
δίπλα εκεί στη φράση «πώς γίνεται»
σύρθηκε αδέξια το δάχτυλο στριμώχνοντας ασφυκτικά
κάποιο αδιόρατο θαρρείς μικρό μαύρο σημάδι.
Και είδα το μικρό πετούμενο να σπαρταρά
το ελάχιστο της ύπαρξής του καταργώντας.

Η ποίηση διαβάζεται μοναχικά.
Μάλλον αυτό ισχύει.