Ακολούθησα με πλήρη αφοσίωση την σκιά των βημάτων και των σκέψεων του,
χωρίς να εξετάσω την προοπτική μιας εκ νέου συνθήκης
ιστορικού πάντα περιεχόμενου και δικής τους καθώς φάνηκε επιλογής.
Κι άξαφνα, εν μέσω της πολυσύχναστης οδού Νικηφόρου Θεοτόκη 123,
ελάττωσε το βηματισμό του
κι έσκυψε να σηκώσει μία πεσμένη πινακίδα μεσούσης της νυκτός,
σαν τα όνειρα που κάποιοι ανίδεοι άνδρες λεηλάτησαν το ξημέρωμα
και πέταξαν σε λάκκους λεόντων γεμάτους λασπόνερα
που είχαν βρωμίσει αδέσποτα αγριογούρουνα.
Έβοσκαν αμέριμνα στην πλαγιά με τους καταπράσινους λειμώνες
όπου πια δεν τους διεκδικούσαν
ούτε καταπατητές γαιών μα ούτε μαστροποί ποιητές,
με κατάξανθους βοσκούς της Κάτω Σαξωνίας,
που έβρισκαν τον απαραίτητο χρόνο να συναγωνίζονται
στην τοξοβολία και στο πένταθλο και που είχαν ορίσει σαν βραβείο
τον εύμορφο άνδρα της Κέρκυρας,
με το άσπρο πουκάμισο του ν’ ανεμίζει ανοιχτά
στην Αδριατική θάλασσα,
πρόκληση στ’ αδηφάγα βλέμματα τους, λάγνα κι ηδονικά,
όπως όριζαν οι πλατωνικοί νόμοι.
Και που προς το παρόν τον άφηναν παντελώς αδιάφορο να ορίσει,
όπως ό ίδιος σχεδίαζε επί χάρτου,
τον αντίκτυπο των μετεμφυλιακών συρράξεων.
Κι έτσι τόν ακολούθησα, δίχως δισταγμό, `
μέχρι και την ακροτελεύτια σελίδα αυτού του δύσπιστου
κατά τ’ άλλα κόσμου,
κρυμμένος, όχι στις φυλλωσιές μιας ορχιδέας,
αλλά στο πένθος της νυχτιάς και στην σκόνη του τίποτα,
χωρίς συνοδοιπόρους φίλους κι εραστές να κρατηθώ στην ζωή,
βαστούσα πάντα όμως ζωντανή στη μνήμη μου
την αύρα του ιδρώτα του προσώπου του,
προέκταση ίσως των αμφιβολιών μου ή των τυχόν αδήλωτων φόβων μου,
καθώς εκείνος επεξεργαζόταν εκ νέου τις συνέπειες των τριγμών
της Συνθήκης του Κάμπο Φόρμιο,
όπως επίσης και των κραυγών θανάτου της ερεβώδης νύχτας
του Αγίου Βαρθολομαίου.
Παντού θάνατος και προδοσία.
Παντού καταστροφή κι απόγνωση.
Παντού ερήμωση και μοναξιά, είπε,
κι έκλεισε μ’ έναν έκδηλο εκνευρισμό, καθώς σηκώθηκε υψιπετής
και φόρεσε το κατάμαυρο παλτό του,
την σκουριασμένη πόρτα του άδειου από φοιτητές αμφιθέατρου
και προχώρησε μόνος ολότελα μόνος προς το επέκεινα
«αυτού του κόσμου, του μικρού, του μέγα» όπως γράφει ο Ελύτης.