Δε φεύγουνε ποτέ οι νεκροί μας,
στέκονται δίπλα μας
κι ωχροί μας ξαποσταίνουν σε
νύχτες άβολες
φυσάνε ένα σκέπασμα από λήθη
και στρώνουν σεντόνι από
ομίχλη κι αναστεναγμό.
Δε βλέπουνε ποτέ οι νεκροί μας,
μοναχά νιώθουνε
την κάθε άδικη σταγόνα αίματος,
συνάζονται σιωπηλοί
και τη μαζεύουνε σεμνά
σε βότσαλα την τρίβουν
και την κάνουν σπίθα στο σκοτάδι σας.