Καθώς σε κοιτάζω με μάτια μάλλον παιδικά και απορώ
χωρίς να βρίσκω εξήγηση
πώς ταίριαξε επάνω σου τόση ομορφιά,
σκέφτομαι,
πως θα ήταν το άσχημο στόμα της μάνας μου,
όταν μου έλεγε τραγούδια γλυκά,
τα παχιά χέρια της όταν με νανούριζαν,
το αφρόντιστο κορμί της όταν έσκυβε πάνω μου,
που εμφύτευαν το στίχο μέσα μου
και τη χαρά
κι έτσι μπορώ να σε αναγνωρίζω τώρα.