Λιπαρό μου δέρμα, που σέρνεις κοκάλινες φτέρες σε κάθε γωνιά, ανταποκρίσου σήμερα στον ήχο αυτής της πόλης.
Δείξε στα διακριτά σημεία των ανθρώπων, πώς πρέπει να αποδέχεσαι και πώς να εξοστρακίζεις.
Κι οι δρόμοι σου παράλληλοι με τη λογοκρισία του πλήθους.
Με σιδεριές μέσα σου -σκυρόδεμα- ενσωματώνεσαι στη μέρα.
Σε τζαμαρίες κυκλικές φαντάζεις φέρετρο. Βολεύεις επιφάνειες κι εκεί εκρίνεις μύρο.
Στερείσαι συντήρηση.
Σου λείπει φως.
Δοξολογείς την όξυνση του τεχνητού με σοκολάτα υγείας. Σε ράβδους. Σκήπτρα ετερόκλιτα μ’ αυτά της εξουσίας.
Κουράστηκες. Δίπλωσες. Πλαγιάζεις τη σκεπή σου.
Σαλιώνεις δύο δάχτυλα (αντίχειρα και δείκτη). Τεντώνεις το χέρι, ενώνονται και σβήνεις τον ήλιο.
Ένα αργό τσιτσίρισμα αποδίδει τιμές κι ο καπνός ανάληψη.
Μαζεύεις το χέρι, μαύρισαν τα δάχτυλα και ψάχνεις άσυλο στη σκοτεινή πλευρά σου.