Τα απογεύματα
της Τετάρτης και του Σαββάτου
τα όμορφα κορίτσια
παίρνουν το χρώμα της ικεσίας,
χαμηλώνουν το βλέμμα
και επαναλαμβάνονται.
Κάτω απ’ τη μπλούζα τους
η αληθινή μουσική
υφαίνεται στερεοφωνικά
κι ανεβοκατεβαίνει καρφώνοντας
την πλήρη και συμπαγή ηρεμία.
Τα απογεύματα
της Τετάρτης και του Σαββάτου
τα όμορφα κορίτσια
περνούν διαδήματα στα μαλλιά τους
τα είδωλα των σκέψεων
και του ακαριαίου θανάτου,
τη λαχτάρα τους για μωσαϊκά
και παραστάσεις
και τις συμβολικές όψεις
μιας τρυφερής πρωτοτυπίας.
Μετά τινάζουν
τα τελευταία φύλλα
απ’ τους ώμους τους
κι ολοκληρώνονται
τα ωραιότερα πορτρέτα
μέσα στην πόλη.
Κι όταν η μπάντα ασελγεί
υστερικά
και ιστορικά
δαγκώνοντας την κοιλιά
και τα στήθη
της Λιλή Μαρλέν
αναπολούν
τις μελλοθάνατες φράσεις
των εκατό χιλιάδων εραστών
στα πεζοδρόμια
και στα υπαίθρια ζαχαροπλαστεία.
Τα απογεύματα
της Τετάρτης και του Σαββάτου
τα όμορφα κορίτσια
ονειρεύονται τρέμοντας
τον ανοιχτό πόνο της ενδοχώρας·

λιγοθυμούν στη θέα
των στιγμιαίων πουλιών
που φτερουγίζουν
μπρος στα παράθυρά τους.