Κι αν έπαυα να `μαι ο καλός, ο ευγενής
ο περιποιημένος στην κλασσική γραμμή
του country gentleman με τα συγκρατημένα χρώματα
Αν έδειχνα σε όλους
την ηδονή που παίρνω σκαλίζοντας τη μύτη
την τέρψη να μυρίζομαι τις κάλτσες και τα σώβρακα
τη γελοιότητα που νιώθω με τους φίλους
τις οικογένειες, τις μνήμες και τα σχέδια
Αν έφτυνα την πρώτης θέσεως κηδεία
που παραγγέλνω πάντα στη γλώσσα των αισθήσεων
κι έβγαινα βαρετά στο μέσον
λέγοντας: Έπαινος και τα κρυφά γουρούνια μου
λες να χαιρόταν επιτέλους
ο άγιος του ονόματός μου
το δόλιο το βρομόσκυλο του σώματός μου
που οσμίζεται όσα εγώ και οι αξίες μου δε νιώθουν.