Η όψη τους ταιριάζει στα θολά
Τοπία'
Κρατούν τα όπλα τους.
Το χρώμα λάμπει
Σαν οξίδι του χαλκού
Βάρος βουνού

Αβάσταχτη είν’ η μοναξιά στον άλλο κόσμο
Μάταια δένονται τα χέρια σε σταυρό
Είναι κανείς ν΄ακούσει τον πνιγμό
Να δει το στόμα που ξορκίζει το χαμό
Δείχνοντας δόντια;
Είναι κανείς να σπάσει το στερνό
Το μνήμα ετούτο
Που φορώ
Κι εγώ
Και αυτή και εσύ;

Είναι κανένας να φωνάξει το Θεό;

Κι αυτή αγάπη λέγεται
Και γνέθει
Άσπρο κλωνί, άσπρο ντέφι, άσπρα φορεί
Άσπρο λεπτό σκαρί
Τ΄ασπράδι εκείνου του ματιού
Που χύθηκε- κυκλώνας

Σου φέρνω Κυριακές ωρέ
Απ΄το ψητό της μάνας μου.
Μα δε μιλάς
Μονάχα προσπερνάς
Και μας μετράς.