Χαρακτηριστικά ακαθόριστα.
Σφουγγαράκια με πόνο
ανταλλασσόμενα με στιγμές της χαράς.
Που και που ψιχαλίζουνε πάνω τους
κάποιοι ουρανοί τις φωνές τους.
κι άλλες φορές πάλι
ξεθερμιστές απουσίες
δένονται ως τις άκριες των ομματιών.
Κανονικά θα πρεπε να αγαπώ περισσότερο
έτσι σαν με κοιτάζω.
Ίσως και να μην γύρευα πράγματα τέτοια
που σαν την ρωγμή μιας ρυτίδας
αγριώνουν στην σιγουράδα τους.
Αλλάζω τις σκέψεις μου και με κοιτάζω αλλιώς.
Με βλέπω και με λυπάμαι.
Πιότερο κι από το κουνούπι που πέρασε μόλις τώρα
δεν δύναμαι κάτι άλλο να ξέρω.
Απομακρύνομαι άνθρωπος.
Τα χαρακτηριστικά που διαθέτω
στα βέβαια τούτο μπορώ να το πω
αποκλείεται ίσαμε τον παράδεισο
ζωντανό να με βγάλουν.