α.
Δένδρα με φόντο τη θλίψη μου.
Δένδρα που τα φυσά η σιωπή μου.

β.
Ήρεμα αναποφάσιστος, σαν δένδρο πλάι στη θάλασσα.

γ.
Άνεμος απαλός σαν να τον έσπρωχναν τα φύλλα.

δ.
Λίκνισμα δένδρου: η νωχέλεια του ηθοποιού.

ε.
Μακρύ κλαδί γυμνό
τεντωμένο ως την κραυγή.

στ.
Μόνον η απόγνωση διακλαδίζεται ωραία
είπε το δένδρο.

ζ.
Ώρες που λεπταίνω
σε κλαδί:
χαρά η απελπισία μου αγγίζονται.

η.
Στη γλώσσα του δένδρου
η έλλειψη ονείρων λέγεται "φύλλωμα"

της μοναξιάς η αποτυχία "καρπός"

θ.
Ένα κλαδί εδώ χαμηλώνει
πιο κει υψώνεται:

η τέχνη να διασχίζεις το αόρατο

ι.
Το περίγραμμα των δένδρων φωσφορίζει
σάμπως κράσπεδο χάους.

Τελικά είναι αμέτοχα στο τοπίο.