Να διαλυθούμε μια μέρα απ’ το πιοτό
και τίποτα να μη σχωρνάει τις δίσεκτες ζωές που φύγανε
παρά μονάχα να κουρδίζει τ’ αποτσίγαρα στον πάτο,
μετρώντας ξέφωτα στου κάκου την ατυχία.
Ν’ ανάψουμε τα φώτα
παίζοντας με τραινάκια της αγάπης
που γυρνάνε απ’ το ένα φιλί στο άλλο,
ξεζεύοντας ονείρατα απ’ της πράσινης μπουκάλας το γυαλί.
Να ταξιδέψουμε
όταν καμία γνώση δε θα μας μοιράσει
της τσόχας τα ξοδέματα.
Να έχουμε πάει με πολλές γυναίκες
και με ακόμα πιο πολλά από εκείνα τα χαρτιά
που στάνταραν στα ζάρια του τελευταίου βήχα μας.
Να τρομάξουμε και ύστερα να τρελαθούμε
ρωτώντας για εκείνο το κορίτσι που έτρεμε
κι εκείνον τον άντρα που πάντα ντυνότανε βαριά
γράφοντας κάθε βράδυ κι από μία ιστορία.
Να ξενυχτήσουμε πολλούς νεκρούς
μα ακόμα κι άλλους για παρακάλια που δε στάθηκαν.
Να φύγουν δίσεκτες ζωές
και νά `ρθουν κι άλλες
έτσι μονάχα για να τραβήξουμε το ήρεμο χαρτί,
για να γυρίσει ο έρωτας
και να σφυρίξει ο γείτονας γλυκά σε μια πλατεία
που ο θάνατος μετράει τα δόντια του διπλανού μας
και την ευχή στου ζωντανού τη σιγαλιά.
Να σιγοτραγουδήσουμε ήρεμους στίχους
φτύνοντας τις παλάμες μας
για να ζεσταθούν τα χρόνια που ήπιαν κόκκινο κρασί.
Να σταθούμε σαν άγια ρεμάλια,
βλέποντας γέρικα σκυλιά
στην κατερείπωση μιας ξομολογήστρας νύχτας.
Να γράψουμε για την δυστυχία στο χαρτί
προλαβαίνοντας τα πάντα σε μια ριξιά του φόβου.
Να ονειρευθούμε πένθιμα τύμπανα
και άγρια προσκεφάλια.
Να προλάβουμε
πριν το κλειδί γυρίσει στην πόρτα
κι η ανάσα μας παγώσει,
να φύγουμε έξω
πριν πιούμε κι άλλο,
πριν τρελαθεί το μεδούλι της νύχτας μας,
και αγκομαχήσουμε στο ξέφωτο
που βυζάξαμε την ρώγα του πρώτου βιασμού,
να δούμε μιαν ώρα
που η γλώσσα μας δάγκωσε τους εφιάλτες
τα νύχια μας κόμπιασαν στον αέρα
τα πόδια δεν έδειξαν περίσσιο έλεος στο κορμί
και εκεί κοντά
στα κόκκινα μάγουλα της τύχης
να έρθει
εκείνο που δεν έμεινε για να μείνει
εκείνο που δεν έμεινε για να κάνουμε
εκείνο που δεν έμεινε για να μας πει
εκείνο που
κάτι έμαθε στον Βαν Γκογκ
ώστε ΝΑ κόψει το ένα του αυτί