Τῶν Ἄγγλων ἡ βαρβάτη βασίλισσα ἑκείνη
εἰς τὴν Βουλὴν τῶν Λόρδων ἐφώναξε μὲ τόνον
πὼς γιὰ νὰ βασιλέψῃ παγκόσμιος εἰρήνη,
πρέπει ἐμεῖς νὰ πᾶμε στὸ χῶμα τῶν προγόνων.
Αὐτὰ ἀκοῦμε κι’ ἄλλα καὶ λέμε μὲ ραχάτι,
ἀφοῦ καὶ οἱ Ἐγγλέζοι ξεσπάθωσαν γιὰ μᾶς,
θ’ ἀφήσουνε οἱ Τοῦρκοι τὸ τόσο των γεινάτι
καὶ στῶν Ρωμηῶν τὸ ἔθνος θἀλθῇ σὰν λουκουμᾶς
κι’ ὁ Πηνειὸς ἀκόμα κι’ αὐτὸς ὁ Καλαμᾶς.

Πηγαίνει καὶ ὁ Γκῶσεν στὴν Πόλι θυμωμένος,
ἀφίνει τὰς Ἀθήνας κι’ ὁ κύριος Τισσώ,
καὶ τὰ ταξείδια τοῦτα γιὰ τῶν Ρωμηῶν τὸ γένος
αἰῶνα προμαντεύουν μεγάλο καὶ χρυσό.
Γιὰ μᾶς δουλεύουν ἄλλοι καὶ μεῖς ἀκουμπισμένοι
εἰς τῇς παλῃαῖς μας δάφναις γελοῦμε μοναχοί,
καὶ λέμε εἰς τοὺς Φράγκους «Δουλεύετε σεῖς, ξένοι,
γιὰ τὴ γωνιά μας τούτη τὴ σάπια καὶ φτωχή,
ποὺ ἄλλοτε τὰ φῶτα σᾶς τἄχυνε βροχή».

Πατεῖ κι’ ὁ βασιληᾶς μας στὴ γῆ τῆς Ἑσπερίας,
καὶ μένει ὁ Τρικούπης σὰν ἴσκιος βασιληᾶ,
καὶ Πρόεδρος ἀκόμη μικρῆς Δημοκρατίας
κι’ ἱδρώνει νύκτα μέρα ἀπ’ τὴν πολλὴ δουλειά.
Δημοκρατία εἶναι καὶ Σύνταγμα στὴ χώρα,
ἐλευθεριὰ μὲ μέτρο εἰς ὅλα κατοικεῖ,
καὶ εὐχαριστημένοι γελοῦν καὶ παίζουν τώρα
ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος οἱ δημοκρατικοί,
κι’ ἀπὸ τὸ ἄλλο πάλι οἱ συντηρητικοί.