Κάτι υπάρχει στη ψυχή μου ορμητικό
και δε θυσιάζεται να γίνει ευτυχία
δεν είναι θρησκευτική ουσία·
πλημμυρίζει μέρες νύχτες και διάστημα
οργιάζει στα όνειρα και
σαν άγνωστο θηρίο σ’ εφιαλτικό τοπίο
ή απολλώνειος έφηβος στην πλάση
και όταν κοιτάζω από μακριά
και μας χωρίζει μια θάλασσα γαλήνης,
που ωρίμασε καταμπροστά μου
σαν ωραίος Θεός.

Κάτι υπάρχει μες στη ψυχή μου
και δε γνωρίζω πια την ψυχή μου!
Είμαι εγώ μια ύπαρξη επίγεια
σαν απλώσω τα χέρια μακριά μου
και ακουμπήσω ακόμη στη γη,
μα δεν είμαι της φύσης στοιχείο
και δεν νιώθω την έρημη φύση
όταν ξυπνώντας, αλαφρόμυαλη
ζητάει να δείξει την παρουσία της
και να επιπλεύσει της ησυχίας.

Στην αλήθεια του κορμιού μου
με τη μέθη της ψυχής
ονειρεύτηκα ν’ αράξω
συλλογίστηκα να βγω,
κι εταξίδευσα αισθήσεις
μάτια χίμαιρες και νου,
εσυμμάζευσα πλουσιοπάροχη την πείρα
ζαλισμένης μιας ζωής.

Και δεν βρήκα το ίνδαλμά μου.
Το φαιδρό μου μεσημέρι
το αφελέσταστο κρασί
που στις φλέβες μου σαν αίμα
με το αίμα ρέει και φλέγει
και ζεσταίνει και χορταίνει
διψασμένη την ψυχή
διψασμένο μου το σώμα.