Όταν οι αισθήσεις μας
απομένουν κατάμονες
υπάρχει κάποια μυστηριακή λειτουργία
που θεμελιώνει τους πόθους μας.
Φωταγωγούμε μια έξοδα
πλάθοντας ένα καινούργιο σύμπαν
από μετέωρες αλήθειες
δίκοπες, ερμαφρόδιτες.
Τρέχουμε πάνω στις πλάτες
αφηνιασμένων αλόγων
μέσα σ’ ανάσκελο σκοτάδι
με τα χέρια εκτεινόμενα
στο ανάγλυφο του χάους,
καθώς απ’ τις παλάμες μας
φυτρώνει φρέσκο χρώμα.
Είμαστε εμείς οι εραστές
των μη συνειρμικών ήχων
με φωνές που αναλιώνουν
σκονισμένη τρυφερότητα
σχισμένο πάθος
σαν ιερείς
σ’ ένα κονσέρτο ηλεκτρονικής
χωρίς μηνύματα
μονάχα ψηφία που ξεπηδούν
από αδιάκοπα πλήκτρα.
Κύμβαλα της υπάρξεως εμείς,
πλανώμενα βέλη του ανέμου
ψάχνουμε στα τοιχώματα τα’ ουρανού
μαύρες τρύπες, μαύρα ανάκλιντρα
σ’ ανάψουμε το ύψος μας.