Για ν’ αλητεύω στο Παγκράτι
ανοίχτηκαν ετούτοι οι δρόμοι
κτήρια ψηλά γκρεμίστηκαν, βουνά
από μπάζα απομακρύνθηκαν, να `ναι καλά
αυτοί οι κολοβοί
κι αμάλλιαγοι, μ’ εκείνα τους
τ’ αγριεμένα σίδερα, αυτοί
γκρεμίζουνε, τους έχω δει, αν δεν ήταν
οι δρόμοι ετούτοι πώς θα την περνούσα
εγώ τη μέρα μου, τα λέω
στους φίλους μου κι ας κοροϊδεύουν
με βγάζουν κυνοκεντρικό, λένε πως πάσχω
από κυνομορφισμό, σιγά
που θα `νοιγαν στην τύχη κι από μόνοι τους
τόσοι ωραίοι δρόμοι, και χωρίς
κανένα λόγο, ας πιστεύουν ό,τι θέλουν, φτάνει
που εγώ το ξέρω· αυτά
σκεπτόταν ευτυχής ο αδέσποτος
βαδίζοντας προς τη γνωστή
πλατεία με τις πολλές
ταβέρνες, ήταν πια
η ώρα για το βραδινό του.