Υδάτινη ταφόπλακα μιας πόλης,
υδάτινα σύννεφα,
υδάτινες πλατείες,
τρούλοι, αετώματα,
κι εγώ σε ψάχνω στις αψίδες,
σε ψάχνω στα πρόσωπα,
τους γονδολιέρηδες κοιτώ έναν-έναν,
μα η μορφή σου, υδάτινη,
στις κόγχες της ανάμνησης κουρνιάζει
και σ’ ανταμώνω ξανά
σ’ ενός κόλπου το υδάτινο τζάμι
μια σχεδία να κυβερνάς
και λόγια συνάμα και σκέψεις πολλές.
Στο νερό σε βρίσκω
το μελαγχολικό της βροχής
που τόσο αγαπάς σαν πέφτει
και που νότισε
των περιπάτων μας τις παρυφές.
Ύδωρ, νερό,
λίμνες, θάλασσες, βροχή:
ένα υδάτινο ερωτηματικό.