Άκαρπη αποδείχθηκε η συνάντησή τους
στην Πλατεία του Άρεως. Λίγες κουβέντες,
χαμηλωμένα βλέμματα, αμηχανία,
κομπιάσματα της φωνής.
Η κλήση στο κινητό του ήταν προσχεδιασμένη.
Σήμαινε και την εσπευσμένη αποχώρησή του
μαζί με τις τυπικές υποσχέσεις που δόθηκαν
ως κατάληξη, για πιθανή τάχα συνάντησή τους
κάποια μέρα στην Αθήνα.
Στο βάθος, το όρος Μαίναλο,
όπου κάποτε είχαν επιχειρήσει μαζί την ανάβαση
παρέα με άλλους στην επικίνδυνη πλαγιά.
Παγωμένο χιόνι και δύσβατα περάσματα παντού.
Γέλια και πειράγματα για όσους καθυστερούσαν.
Στην μισοάδεια καφετέρια,
με τους φτηνούς πίνακες, τα παλιομοδίτικα έπιπλα,
τους λεκιασμένους καθρέφτες
με τις χρυσές, σκαλιστές κορνίζες,
έμεινε μέχρι αργά,
διαβάζοντας παλιές εφημερίδες, πίνοντας καφέδες
μαζί με αμέτρητα, λυτρωτικά τσιγάρα.
Όταν είδε το γκαρσόνι να λέει σιγανά στους πελάτες
πως θα κλείνανε σε λίγο,
σηκώθηκε για το ξενοδοχείο.
Πριν πέσει να κοιμηθεί,
βγήκε για λίγο στο μπαλκόνι
για το τελευταίο τσιγάρο της μέρας.
Παγωμένος αέρας έπνεε από το Μαίναλο.
Η κορυφή του βουνού μόλις που διέγραφε μια μαύρη,
τεθλασμένη γραμμή μέσα στην άναστρη νύχτα.