Ισως να μη σ’ ενδιαφέρει πια αυτή η θυρίδα
΄Ισως να μην ξαναπεράσεις για παραλαβή
Όμως μαζί με μένα γράφει πάντα κι ελπίδα
Και σου ταχυδρομώ τη νοσταλγία μου με συνδρομή
–
Παρόμοια σε άβγαλτους μπορείς να τα ταιριάσεις
Όχι σε ώριμους, φτασμένους σαν εσένα
Οκτώ εξάμηνα τα πέρασα στις εξετάσεις
Και στο δικό σου κόπηκα, ήταν βαρύ για μένα
–
Κέδρο μυρίζουνε ακόμα τα όνειρά μου
Είναι το άρωμα που αγαπούσες πιο πολύ
Τα ίδια μέρη που με φέρνουνε τα βήματα μου
Μοιάζουν τόσο νεκρά, γιατί δεν είσαι εσύ μαζί
–
Νιώθω την παρουσία σου ζεστή όπου κι αν πάω
Κάθε γωνιά μου κρύβει τη δική σου τη μορφή
Σ’ όλα τα καστανά μαλλιά εκεί που περπατάω
Νομίζω βλέπω τα δικά σου, αλλά δεν είσαι εσύ
–
Με τον καινούργιο χρόνο λέω να φύγω από την πόλη
Όλα μου είναι πια επικίνδυνα γνωστά εδώ
Δεν είναι μόνο το γραφείο ή μόνο οι δρόμοι
Μ’ αυτά που πήραν όνομα από σένα δεν μπορώ να ζω
–
Τώρα υπάρχεις μόνο για καθήκοντα υψηλά
Κι εγώ για να μου στέλνεις «πολλούς χαιρετισμούς»
Πώς σε θαυμάζω να ξεχνάς έτσι όμορφα κι απλά
Μεσ’ από δυο γραμμές, χωρίς συναισθηματισμούς
–
Ήταν το τελευταίο γράμμα που μου έγραψες
Και με την άλλη δεν μ’ αρέσει να υποκρίνομαι
Σαν ρούχο με παραγγελία όμως μου ταίριαζες
Και τώρα δύσκολα στα έτοιμα θα ντύνομαι.