Τα υπάρχοντά μου τώρα ας εξετάσω.
Ψυχή και σώμα ως ένα· έχω άλλο;
Έναν κατά τι ανήσυχο καβάλο
κι έναν Θεό. Δε θέλω να του μοιάσω.

Χρήματα; Ω, αλίμονο, δεν έχω.
Δόξα καμιά, θα σας τ’ ομολογήσω.
Λόξες πολλές, για να τις ιστορήσω.
Νηστείες; Προσευχές; Πόρρω απέχω…

Αυτά εγώ… Τριγύρω οι γυναίκες.
Κι είναι πολλές, π’ ανάθεμά τες, κι όλες
κι οι παχουλές μ’ αρέσουνε κι οι στέκες
κι οι ντροπαλές κι οι άλλες – οι μαριόλες.

Πόρνος, μοιχός, καθ’ όλα λιμπερτίνος
και τ’ όνομά μου Πέτρος Αρετίνος.