Έχω έναν φίλο γκαρδιακό. Τιτσιάνο
λέγεται· περιώνυμος ζωγράφος·
κι ό,τι τρελό και να του πω είναι τάφος.
Τον ξέρω δέκα χρόνια κάτω-πάνω.

Πολύ τον αγαπώ. Χαίρε, ο φίλος!
Μια δεκαριά τού σκάρωσα σονέτα
και τρία εκείνος μού έκανε πορτραίτα.
Κι όσο να πεις, τού είμαι πιστός σαν σκύλος.

Τα πίνουμε, καπνίζουμε, τα λέμε
και κάπου-κάπου παίζουμε μπαρμπούτι·
και για τα θηλυκά –τι άλλο;– κλαίμε,
για κάποιας το βυζί κι άλλης το μπούτι.

Μπροστά σε τέτοιους φίλους, κόσμε, τρέμε!
(Τι κρίμα να μην είμαστε τοιούτοι!)