Ο ακατάλυτος θρόνος
για την αυτοκρατορική στέψη του Χρόνου.
Διηγήσεις μεγάλων καταστροφών από λεηλατημένα στόματα,
μ’ ένα μυαλό που δεν αντέχει την ίδια την ουσία του
και αναζητά την αφήγηση πέρα απ’ την αφήγηση,
την αναπαράσταση πέρα από την επανάληψη,
την ενσάρκωση πέρα από τη σάρκα,
εκεί που καταλήγει κάθε περιπλάνηση και κάθε διέξοδος,
στο τέλος της ανθισμένης μέθης και στην αρχή της εξιστόρησης του γήρατος.
Η αγιάτρευτη νοσταλγία του παρελθόντος για το παρόν,
έτσι θ’ ανοίξει ο νέος κύκλος.
Όποιος δεν έχει βρει τη φωνή του,
ας αφήσει πίσω ξεκλείδωτη την πόρτα του σπιτιού του
κι ας χύσει όλο το αίμα του για να τη βρει
σε μαχαιροβγάλτες δρόμους, σε ολέθρια σκέλια,
σε φτυσιές και σε βόθρους,
ας χάσει τ’ όνομά του, την τιμή του και τη θέση του στο ιερατείο
κι ας χύσει όλο το αίμα του για να τη βρει,
γιατί μόνον η φωνή αυτή δε θα τον χλευάσει τη μέρα του απολογισμού,
αυτή θα σταθεί δίπλα στον ίλιγγο της ακοής του
και θα κατευνάσει το σπαρτάρισμα του αποτυχημένου σώματος,
μόνον αυτή,
γιατί κάθε λέξη τώρα πρέπει να λέγεται
με τη συνειδητή απόφαση της εγκληματικής ενέργειας
που σχεδιάστηκε με παράφρονη τελειότητα
από την πρώτη μέρα που σχηματίστηκε το στόμα μέσα στη μήτρα.
Για την αποκατάσταση εκείνου που δεν υπήρξε ακόμα
αλλά που θα υπάρξει αλλιώς,
επειδή το θέλει η ανάγκη,
επειδή το θέλει αυτή.
Κάθε λέξη πρέπει να γράφεται
εφοδιασμένη τώρα με τον αλάθητο μηχανισμό πυροδοτήσεως
ώστε να μην υπάρχει στο τέλος καμιά αμφιβολία
ότι ακόμα κι οι πιο ανήμπορες ψυχές,
οι πιο εξαμβλωμένες,
εκείνες που σέρνονται μ’ όλα τα κόκαλά τους συντριμμένα
και το σαρκίο τους σαν το κρανίο νεκρού
που του έχουν πλύνει προ αιώνων με θάλασσα ός α αφήνει πίσω του ο θάνατος,
θα φτύσουν το δηλητηριώδες αίμα τους
μέσα στις άγιες γούρνες του γένους
για την επίτευξη του οξύτερου κακού επί γης.
Έτσι θα γράφεται κάθε λέξη.
Μετά θ’ αρχίσουν οι ύμνοι, οι χοροί μέσα στα πέπλα,
οι γλειφικές ενώσεις επάνω στα μαλακά κρεβάτια με τη θέα στη μαύρη κοπριά,
το ζωντάνεμα των παγωμένων τοίχων,
τα κουλουριάσματα των βλαστήσεων του εφιάλτη μέσα στα μαξιλάρια,
η δόξα, τα επινίκια και η αθάνατη μουσική.
Έτσι θα λέγεται κάθε λέξη –
ανυπέρβλητη πλεκτάνη του τώρα.
Όλοι οι πόνοι αθροισμένοι σαν τυφλές πεταλούδες
μέσα σ’ ένα μόνο σώμα που χτυπιέται πάνω στην άγρια κουβέρτα.
Δόντια μπηγμένα σα δόντια λύκου
εκεί που αναβλύζει η μνήμη σταλάζοντας γλυκά
όπως στον ύπνο μέσα το σάλιο στο προσκέφαλο.

Μα τώρα ο λόγος για έναν έρωτα.