Ζήτω ἡ Τουρκιά! - Γιὰ τὴ γενναία σας πράξη
τώρα, ὦ σύμμαχοι ἀνδρεῖοι, `ς ἄλλα λιμάνια
τρεχάτο ἂς πάῃ κάθε σας πλοῖο ν’ ἀράξῃ
μὲ περηφάνεια.

Μὴ σᾶς πειράζῃ ἂν ἔχουν λίγη άκόμα
στὰ στήθια τους ἐλπίδα οἱ νικημένοι·
ἔρμη, γυμνή, μὲ πληγωμένο σῶμα
ἡ Ἑλλάδα μένει.

Στὸν ἐρχομό σας ξάφνου ἔλαβε θάρρος
τ’ ἀργὸ σπαθί του ὸ βαρβάτος νὰ σύρῃ,
κ’ ἔδειξε βία γιὰ σᾶς νὰ κάμῃ ὁ Χάρος
νέο πανηγύρι.

Ἔπαψε, ναί! - Μεγάλη δόξα ἐπῆρες,
μικρὸ κέρδος, Ἀγγλία· καὶ τὄχεις λάβρα
ποῦ λίγα ροῦχα γιὰ ὀρφανὰ καὶ χήραις
θὰ στείλῃς μαύρα.

Θαρρῶ πῶς τέτοια αἰσχροῦ Γιουδαίου λαχτάρα
μόνον θ’ ἀκοῦς, καὶ ἂν ἄλλου κόσμου ἀέρι
τῆς Ἀθηνᾶς μία δεύτερη κατάρα
στ’ αὐτιά σου φέρῃ.

Γιὰ τὰ δύο στόματά σου ἀνίσως λίγα
εἶδες, Ἀετέ, νὰ πέσουν κρύα κουφάρια,
λάβε στὴ γῆ τοῦ ἀδικημένου Ρήγα
δάφνης κλωνάρια.

Μ’ ἐκεῖνα κρύψε ὅλα τὰ ζόρκα μέλη
ποῦ ὁ Πρῶσος μίαν ἡμέρα εἶχε μαδήσῃ,
καὶ μὲ τὰ ὡραῖα σκόρπια φτερά μας θέλει
νὰ τὰ στολίσῃ.

Ζήτω καὶ αὐτός! Ἀχώριστη, μεγάλη,
πλούσια πατρίδα ἐζήλεψε, καὶ τώρα
δὲ στέργει μία νὰ ξεσκλαβώσουν ἄλλοι
μικρή τους χώρα.

Μὲ ὀργὴ μεγάλη βλέπει ἀπὸ τ’ ἀχρεῖο
ἔργο τῆς ἀδικιᾶς ν’ ἀποτραβιέται,
σὰν ἕνας πὤχει φρίκη, ἔθνος ἀνδρεῖο,
ποῦ ἐδῶ τιμιέται.

Ἐδῶ μὲ πόθο ἀντιφωνοῦν τριγύρου
τ’ ὄνομα τῆς Γαλλίας χιλιάδαις ἦχοι·
ζοῦν ἐδῶ πάντα, ὡς ραψῳδίαις Ὁμήρου,
τοῦ Γάλλου οἱ στίχοι,

ποῦ, ἀκούοντας ξάφνου ἑλληνικὰ τουφέκια,
πρῶτο, λαμπρὸ τους θέμα εἴχανε πάρῃ
ταὶς πράξαις τῶν ἡρώων, τ’ ἀστροπελέκια
τοῦ ἀνδρείου Κανάρη.

Τραγούδα τώρα, Εὐρώπη, ἀλλιῶς τραγούδα!
Στὸ ξεφάντωμα ὁποὖχες ἑτοιμάσῃ
ἔκαμες – νά! - καὶ τὴ μεγάλη ἀρκοῦδα
χορὸ νὰ πιάσῃ.

Τὸν ἦχο σου ἀκλουθάει μὲ τέχνης πράξη,
μὸν ὑποψία κάθε ματιά της δίνει
ποῦ `ς ἄλλο πανηγύρι ὅλους θὰ κράξῃ
γοργὰ κ’ ἐκείνη.

Ποιὸς ξέρει τότε ἂν ἀκριβοί μας φίλοι
δὲν κηρυχτῆτε σεῖς, ποῦ δίχως φρίκη
ὕμνους τώρα ξερνᾶτε ἀπὸ τὰ χείλη
γιὰ τέτοια νίκη!

Μὴ μετανοιῶστε· εἶν’ ἴσως ἔργα νέα;
Τάχα στὴν ἀνομία δὲν εἶστε γέροι;
Σύρετε, ναί, μὲ ὁλάνοιχτη σημαία
στὰ κρύα σας μέρη!