Ἀλλὰ σύ, ποῦ στὴν ὄψη ἔχεις τὰ κάλλη
τοῦ ἐθνικοῦ σου Μαγιάπριλου, Ἰταλία,
μὴ δείξῃς, ὄχι, ἂν καὶ τὸ κάνουν ἄλλοι,
χαρὰ κἀμμία.

Ἐδῶθε πέρα, ὅταν ἀνθοὶ καὶ φύλλα,
κάμποι καὶ πλάγια εἰς ἕνα χρῶμα σμίγουν,
σιγὰ σιγὰ τὰ κολοσσαῖα σου ξύλα
κάμε νὰ φύγουν.

Τοῦ ναύτη ποῦ γυρνάει, λίγη γλυκάδα
θὰ προξενοῦν καὶ ἡ χάραις σου καὶ ὁ πλοῦτος,
τί ἐντρέπεται νὰ ποῦνε: Εἰς τὴν Ἑλλάδα
ἐπῆε καὶ τοῦτος!

Ἄχ! σὰν τὸ δοξασμένο, ἄτυχο κῦμα
ἔσχισες, Ἰταλία, μ’ ὅλη τὴ Δύση,
τοῦ Σανταρόζα νὰ βογγάῃ τὸ μνῆμα
εἶχε ἀρχινήσῃ.

Καί, ἂν ἀέρας τὸ βράδυ ἐκεῖθε πνέει
ποῦ κείτεται ὁ γενναῖος, γροικιέται ἀκόμα,
μὲ ἀθάνατο καϊμό, τοῦτα νὰ λέῃ
τὸ θεῖο του στόμα:

Παιδιὰ τῆς Ἰταλίας! δύναμη τόση
γιὰ μένα καὶ στὸν τάφο εἶχε ἡ πατρίδα,
ποῦ τοῦ κορμιοῦ μου ἔφτανε μία νὰ δώσῃ
ζωῆς ἀχτίδα.

Τ’ ἄψυχα στήθη, ὡς ἡ πνοὴ τ’ ἀέρος
νὰ τὰ ἐσάλευε ἀκόμη, ἀπὸ τὸν ἅδη
στὰ πάθη σας, ἀδέλφια, ἔπαιρναν μέρος
αὐγὴ καὶ βράδυ.

Μεγάλη τῆς ψυχῆς μου ἦταν ἡ θλίψη,
ἂν τοῦ κακοῦ τὸ σωριασμένο βάρος
ἔκανε κἄπου κἄπου αὐτοῦ νὰ λείψῃ
τὸ πρῶτο θάρρος.

Ἀλλ’ ἀπὸ τέτοιο χῶμα, ὁποῦ κλινάρι
δοξασμένου θανάτου εἶχε μοῦ γένῃ,
καὶ τὸν ἄγριο χειμῶνα, ὡς νέο χορτάρι,
ἡ ἐλπίδα βγαίνει.

Γιὰ τοῦτο τὴ φωνή μου, ὡς χελιδόνι,
ἔσερνα ἐκεῖ, φοβούμενος μὴ φτάσουν,
ἀλοιά! γιὰ πάντα οἱ ψυχικοί σας πόνοι
νὰ σᾶς δειλιάσουν.

Τὴ σκλάβα σᾶς θυμοῦσα, ὁποῦ βαφτίστη
'ς ἕναν Ἰορδάνη ἀπ’ ἀκριβό της αἷμα,
κ’ ἔκανα εὐθὺς νὰ λάμψῃ πάλε ἡ πιστή
σὲ κάθε βλέμμα.

Ὤ! μόλις τοῦ θριάμβου ἔφεξε ἡ μέρα,
τόση χαρά, σκιρτῶντας ὅλη, αἰσθάνθη
τῆς Λευθεριᾶς ἡ πρώτη θυγατέρα,
ποῦ ἐγιόμισ’ ἄνθη.

Στὴ θεία της γῆ, ποῦ μ’ ἀγκαλιάζει ἀκόμα,
τότες ἄκουσα φλόγα ἐπιθυμίας
γιὰ τὸ γλυκό, ξαγορασμένο χῶμα
τῆς Ἰταλίας.

Πόσαις φοραίς, ἂν ἕνα πλοῖο μας εἶδα
ποῦ κατ’ αὐτοῦ μὲ βία τὸ κῦμα ἐχτύπα:
φέρτε με, ἀδέλφια, εἰς τὴν ὡραία πατρίδα!
Θλιμμένος εἶπα.

Ὄχι τώρα – φευγᾶτε! Ἂς μὴ ταράξῃ
κἀνεὶς τὰ κοκκαλά μου! Ὅσο νὰ πλύνω
μὲ δάκρυα τὴν ἀθλία, δειλή σας πράξη,
ἐδῶ θὰ μείνω.

Θὰ μείνω ἐδῶ. Χιονιὰ καὶ ἀνεμοζάλη
τοῦ κάκου τὴ φωλιὰ μου ἄκοπα δέρνει·
ζυγόνει ὁ Μάρτης, καὶ λουλούδια πάλι
γελῶντας φέρνει.