Δούλευε στο κηροπλαστείο
της κεντρικής αγοράς,
τον πρωτόδα ένα χειμωνιάτικο
μεσημέρι
να λιάζεται στην είσοδο
του μαγαζιού.

Ακουμπούσε τις πλάτες του,
τη ραχοκοκκαλιά του,
με νεανική νικητήρια έπαρση,
πάνω στα σακατεμένα μαυρισμένα
μάρμαρα,
αυτής της πανάρχαιας
πομπώδους αψίδας.

Δοσμένος σε κάτι εξαίσιο,
σάμπως ανάρμοστο,
προκλητικά αυτάρκης

Στη σιωπηλή αγκαλιά του μεσημεριού
ο δρόμος ευωδίαζε
αγνό μελισσοκέρι.

Και η αψίδα,
μεγαλόπρεπο κάδρο
σ’ αγαπημένη ζωγραφιά
σπουδαίου αγιογράφου.