Μὲ τόση τέχνη ἂν ἔστεργε
νὰ μὲ προικήσῃ ἡ μοῖρα,
ὅση κρυφὴ ἀναγάλλιαση
στὰ στήθη μου ἀγροικῶ,
τοῦ Δημοδόκου ἡ λύρα
θὰ ἠχοῦσε τώρα ἐδῶ.

Ἀλλ’ ὄχι, ἐμὲ δὲ θἄβλεπαν
στὴν ἔρημη Τρωάδα
ν’ ἀναζητάω τὸν Ἥρωα
τοῦ νέου μου τραγουδιοῦ·
ἡ ἀναστημένη Ἑλλάδα
μοῦ ἐμάγεψε τὸ νοῦ.

Ὤ! πόσα, ὤ! πόσα ν’ ἄκουες
ἔργα λαμπρὰ καὶ νέα
τὰ παλληκάρια ἐκάμανε
γιὰ τὴ γλυκιά τους γῆ,
ὡσὰν τὸν Ὀδυσσέα
θὰ ἐδάκρυζες καὶ σύ!

Χαῖρε! - στὸ νοῦ σου θἄλεγες -
χαῖρε, ἀκριβὴ πατρίδα!
Δική μου ἂς ἦναι ἡ δόξα σου,
οἱ πόνοι σου, ἡ χαραίς,
κάθε μεγάλη ἐλπίδα
ποῦ ἀνάβει ταὶς καρδιαίς!

Πλὴν τώρα, ὢ ναί! στὸν ἴσκιο σου,
βασιλικὸ κλωνάρι,
ἂς ξαναγύρουν ἄφοβα
ἡ Τέχναις, ποῦ ἀγαποῦν
βαλμένο στὸ θηκάρι
τὸ ξίφος νὰ θωροῦν.