Μῖσος, ὀργὴ κατάκαρδα
ἂς θησαυρίσουν ὅλοι,
γιὰ τὸν καιρὸ ποῦ ἡ βάρβαρη
ψευδόπιστη φυλὴ
τῆς γῆς τὸ περιβόλι
θ’ ἀφήσῃ, θὰ χαθῇ.

Ὁ Μέγας, ποῦ κατέβαινε,
πολέμου ἀστροπελέκι,
στὰ βορεινά σου κύματα,
χτυπῶντας τὸν ἐχθρό,
κρυφὰ σὲ παραστέκει
μὲ βλέμμα φλογερό.

Σὰν τι χαρὰ τὸ πνεῦμα σου
μὲ μίαν θὰ συνεπάρῃ,
τὴν ὥρα ποῦ, ξετρέχοντας
τὰ τούρκικα πανιά,
στὸν κάμπο τοῦ Κανάρη
θὰ ὁρμήσῃς τολμηρά!

Ὅταν μακρὺς ἀντίλαλος
πολέμου ὀλεθροφόρου,
ἀπὸ τὴ μαύρην Ἤπειρο
καὶ Θεσσαλία χυθῇ
στὴν ἄκρη τοῦ Βοσπόρου,
στοῦ πόθου μας τὴ γῆ!

Ὤ! πότε, πότε, αὐξάνοντας
τοῦ Ἀγαρηνοῦ τὸν τρόμο,
θὲ νἄβγῃ ὁλόρθο Φάντασμα,
μὲ σκῆπτρο καὶ σπαθί,
τὸ νέο του κληρονόμο
νὰ προσκαλέσῃ ἐκεῖ!