Τώρα σιγάει. Στὸν ἴσκιο σου,
βασιλικὸ κλωνάρι,
ἂς ξαναγύρουν ἄφοβα
ἡ Τέχναις, ποῦ ἀγαποῦν
βαλμένο στὸ θηκάρι
τὸ ξίφος νὰ θωροῦν.

Συχνὰ στὰ μέρη νἄρχεσαι,
ποῦ, σύμβολον εἰρήνης,
παντοῦ τὸ πλούσιο φαίνεται
κλαρὶ τῆς Ἀθηνᾶς·
μὴ θλίβεσαι ἂν ἀφίνεις
τὸν τόπο τῆς Θεᾶς.

Τὴν ὥρα ποῦ πρωτόσχιζες
τ’ ὡραίου νησιοῦ τὸ κῦμα,
φωνὴ θὰ σοὖπε ἀντίμακρα
συρμένη ἀπ’ τὸ γιαλό:
Στάσου! θὰ ἰδῇς τὸ μνῆμα
τοῦ Κυβερνήτη ἐδῶ. -

Σῦρε γοργὰ καὶ ἀσπάσου το
σὰ θεῖο προσκυνητάρι·
πὲς τῆς Ἑλλάδας τ’ ὄνομα,
καὶ ἀπὸ βαθυὰ θ’ ἀκοῦς
θὰ θαυμαστὸ λιθάρι
νὰ ἠχολογάῃ χρησμούς.

Μὲ σέβας τότε ἁπλόνοντας
τ’ ἁγνό σου χέρι ἀπάνω,
ὁρκίσου, ὡς νἆχες μάρτυρα
τὸν ἔνδοξο Νεκρό:
θὰ ζήσω, θὰ πεθάνω
σὰν Ἕλληνας κ’ ἐγώ!