Στέκει αντίκρυ στη Γαλάτεια με δυο φτερούγες ανα χείρας –ακούραστος κι αλύγιστος κι αειθαλώς ερωτευμένος. Κι απαλά τον ώμο της αγγίζοντας πέφτει στη γη και σπάει με τα φτερά αγκαλιασμένος. Κι εκείνη μόνη μένοντας κόσμος γι’ αυτήν δεν μένει. Τρυπά τότε το στήθος της μ’ ένα χρυσό χτενάκι –λυγίζει στο χέρι ο χρυσός μες στα λευκά της μάτια γίνηκ’ ασπρόπετρα ο λυγμός. Και γίνηκε χάρτινη κορδέλα η μακρόσυρτη μέσα της κραυγή έξοδο βρήκε απ’ τα πόδια και πιο σφιχτά την έδεσε στη γη.